Jarenlang was ik een brave leerling. Studeren, hard werken, altijd presteren. Ik had de diploma’s, de carrière, de volle agenda. Ik had ook: een lijf dat altijd moe was. Een hoofd dat nooit stilviel.

Ik werd geleefd. Ik was moe.

Dan maar even naar Tallinn, naar een of andere biohacking-retreat. Waarom? Geen idee. Maar bon, daar stond ik, voor een ijsbad.

“Stap erin.”
Makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn brein vond het een dom idee.
Maar ik deed het toch.

Wat er toen gebeurde? Niks spectaculairs. Geen engelengezang. Geen instant verlichting.
Gewoon… stilte. Mijn hoofd was voor het eerst in jaren leeg.

En dat was de echte gamechanger.

Niet dat ijsbad. Maar de realisatie dat ik al die tijd dacht dat ik geen keuzes had, terwijl ze voor het grijpen lagen.

Ik ben beginnen sporten. Beter eten. Mijn energie serieus nemen.
Ik ben beginnen bouwen aan iets dat wél bij me past.

Dat is Happy Harbour geworden. Geen wellnesscenter. Geen zweverig gedoe.
Gewoon een plek waar je uit je hoofd en in je lijf geraakt.

Met ijs. Met ademhaling. Met workouts op muziek.
In groep. Want samen is makkelijker. Samen is krachtiger.

Dingen waarvan je denkt: “Goh, is dat iets voor mij?”
Ja. Dat is iets voor jou.